Πιστεύεται ότι το yoyo προέρχεται πιθανότατα από την Κίνα. Η πρώτη ιστορική αναφορά του yoyo ωστόσο, ήταν από την Ελλάδα το έτος 500 π.Χ. Αυτά τα αρχαία παιχνίδια ήταν κατασκευασμένα από ξύλο, μέταλλο ή βαμμένους δίσκους terra cotta. Ήταν συνηθισμένο, όταν ένα παιδί έφτανε σε κάποια ηλικία, να προσφέρει παιχνίδια της γενιάς του σε ορισμένους θεούς. Λόγω της εύθραυστης φύσης του υλικού, θεωρείται ότι οι δίσκοι από τερακότα (πηλό) χρησιμοποιήθηκαν για αυτόν τον σκοπό και όχι για πραγματικό παιχνίδι. Μια ζωγραφική αγγείων από αυτή τη χρονική περίοδο δείχνει έναν Έλληνα νεαρό να παίζει με ένα yoyo. Τέτοια αγγεία, καθώς και ένας πραγματικός δίσκος τερακότας βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο της Αθήνας. Η αξία του yoyo ως ανακουφιστή από το άγχος φαίνεται επίσης στην ιστορία. Ενώ είναι ένα μοντέρνο παιχνίδι για τους Γάλλους ευγενείς, εκείνοι που είναι λιγότερο τυχεροί λέγεται ότι έπαιξαν με τα emigrettes τους για να μειώσουν την κατανοητή ένταση του μονόδρομου ταξιδιού τους προς την γκιλοτίνα. Χρονολογούνται μέχρι το 1780, υπάρχουν σχέδια του στρατηγού Λαφαγιέτ και άλλων με τα στρατεύματά τους να ρίχνουν τα yo-yo's τους.

Το yoyo έφτασε στο Παρίσι το 1791 και εξαπλώθηκε σε όλη την Γαλλία με το όνομα «joujou de Normandie». Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτός ο όρος μπορεί να αντικατοπτρίζει πιθανές ρίζες για το σύγχρονο αμερικανικό όνομα yo-yo. Υψηλό ενδιαφέρον για το παιχνίδι εκδηλώθηκε όπως αποδεικνύεται από τον διάσημο Γάλλο θεατρικό συγγραφέα, Beaumarchais, στη θεραπεία του «Ο γάμος του Figaro» το 1792. Υπάρχει μια σκηνή όπου ο νευρικός Figaro μπαίνει και μεταδίδει την ένταση του, όχι από το συμβατικό στρίψιμο των χεριών του, αλλά παίζοντας με τον emigrette του! Όταν ρωτήθηκε για ποια είναι η αμιγίδα, ο Φίγκαρο απάντησε: «Είναι ένα ευγενές παιχνίδι, το οποίο διαλύει την κόπωση της σκέψης». Ακόμα και στις 18 Ιουνίου 1815, στη διάσημη Μάχη του Βατερλώ, ο Ναπολέων και ο στρατός του έπαιζαν για να χαλαρώσουν με τα yoyo's, πριν από τη μάχη.